Als kind had ik een hekel aan sport. En zwemles vond ik al helemaal verschrikkelijk! Tijdens de gymlessen op het voortgezet onderwijs moesten er vaak groepjes worden gekozen. Ik werd steevast als laatste of één na laatste gekozen. Als ik als enige overbleef en er dus niets meer te kiezen viel, klonk er regelmatig een zucht bij de groep die zich met mij opgescheept wist.

Ik heb er geen last meer van hoor, maar het is natuurlijk niet heel handig van de gymdocenten (want ze deden het allemaal: twee leerlingen een groep laten kiezen), dat ze op deze manier te werk gingen.

Nu ik terugkijk op mijn ontwikkeling als kind en tiener, begrijp ik waarom ik een aantal (sportieve) vaardigheden miste en het zwemmen gewoon niet onder de knie kreeg. Ik had namelijk een actieve nekreflex die ervoor zorgde dat het zwemmen in schoolslag, met mijn hoofd boven water, voor mij echt een ongelooflijk lastige beweging was. Diezelfde nekreflex beïnvloedde ook mijn vermogen om diepte te zien en zorgde ervoor dat als ik mijn hoofd bewoog, mijn handen, armen en bovenrug meebewogen. Dat helpt niet echt bij het gooien en vangen van ballen, om maar iets te noemen.

Thuis zat ik vaak met mijn benen in een W-zit. Tegenwoordig weten we dat dat een kenmerk is van een actieve Symmetrisch Tonische Nekreflex. Ook het haken van de voeten achter de stoelpoten is een teken dat deze reflex nog niet is geïntegreerd.

Herken je dit bij je kind of bij een van je leerlingen? Dan is het wellicht handig dat ik even meekijk naar de stand van zaken rondom deze nekreflex. Als deze nog actief is, dan gaat er met behulp van reflexintegratie echt een wereld voor het kind open 💛