Al in de baarmoeder zijn er bij een baby reflexen aanwezig, die onder andere behulpzaam zullen zijn tijdens de geboorte. Reflexen zijn automatische bewegingen en ze zijn meestal het gevolg van een aanraking.
Een kindje oefent net zo lang met een beweging tot het deze 'onder de knie heeft', zoals bijvoorbeeld het pakken van een speeltje, zich omrollen, opdrukken of gaan staan of zitten. Door al dat oefenen verdwijnen de automatische bewegingen naar de achtergrond en leert het steeds meer bewegingen doelgericht uit te voeren.
In een ideale situatie zijn er na de peutertijd geen primaire reflexen meer actief. Soms blijft een reflex echter toch actief, of wordt dat weer na een stressvolle of traumatische gebeurtenis. Dan gaat je lichaam weer automatische bewegingen maken, dus zonder dat je daar zelf controle over hebt.
Dit kan erg belemmerend zijn en het compenseren ervan kost veel energie. Het alsnog of opnieuw integreren van deze reflexen geeft rust en balans. Daardoor kan je kind de volgende stap in zijn ontwikkeling zetten of kun je herstellen van de gevolgen van stress of trauma.
Het mooie van reflexen is dat ze bij elk mens exact hetzelfde werken, ongeacht leeftijd, geslacht of afkomst. Juist omdat reflexen zo'n belangrijke rol spelen in je ontwikkeling, bieden ze een zeer krachtig instrument om invloed uit te oefenen op je welbevinden en je functioneren.
Reflexintegratie leert het brein welk reflexpatroon bij een bepaalde aanraking hoort. Met behulp van oefeningen worden de hersenverbindingen die hierbij nodig zijn versterkt. Hierdoor verdwijnt de reflex naar de achtergrond.
Reflexintegratie lijkt dus wel een toverwoord. Dat is het niet hoor, want het is wetenschappelijk behoorlijk stevig onderbouwd. Om te begrijpen hoe het werkt, kun je primaire reflexen vergelijken met de fundering van een huis. Pas als die stevig genoeg is, is het zinvol om te beginnen met het bouwen van de muren. Die moeten namelijk de verdieping en het dak kunnen dragen en dat kunnen ze alleen maar als ze op een stabiele ondergrond staan.
Als er na de peuterleeftijd nog een of meerdere primaire reflexen actief zijn, dan heeft dat altijd een effect op je lichaam. Het zorgt voor instabiliteit van je fundering. Het hangt van de reflex en van je leeftijd af wat de gevolgen daarvan zijn. Jonge kinderen kunnen bijvoorbeeld belemmeringen in hun motorische, cognitieve of communicatieve ontwikkeling ervaren. Bij volwassenen zie je onder meer mobiliteits- en houdingsproblemen, maar ook spanningsklachten en emotionele problemen.
Met reflexintegratie verstevig je je fundament. Letterlijk en figuurlijk.
