Wat hebben wiebelkonten, kinderen die snel afgeleid zijn, niet tegen etiketjes in kleding of naadjes in sokken kunnen en kinderen die snel overprikkeld zijn met elkaar gemeen?

Ze hebben hoogstwaarschijnlijk nog actieve primaire reflexen!

Wat doen primaire reflexen dan?

We hebben allemaal dezelfde reflexpatronen, die als een blauwdruk liggen opgeslagen in onze hersenen.

Deze primaire reflexen, die al in de baarmoeder aanwezig zijn, hebben een belangrijke taak in de eerste levensmaanden van een kindje. Ze bieden bescherming en vormen de basis voor de volgende stap in de ontwikkeling. Het kindje oefent net zolang met een beweging, tot het in staat is om een bewuste, doelgerichte handeling te verrichten. Hierdoor verdwijnen de primaire reflexen één voor één naar de achtergrond.

Soms blijft er een primaire reflex actief, waardoor er af en toe een automatische reactie plaatsvindt als gevolg van een beweging, een aanraking of een andere prikkel.

Door alsnog te oefenen met het bewegingspatroon dat bij die specifieke reflex hoort, leert het kind dit gericht en doelbewust in te zetten, in plaats van automatisch en ongewild.

Reflexintegratie gebeurt dan ook door middel van bewegen. Dat kan passief zijn, zoals hier op de foto, maar ook actief in de vorm van leuke oefeningen.

Merk je bij jouw kind automatische reacties op een aanraking of beweging? Kan het moeilijk stilzitten, zit het vaak op een opgetrokken been of in een W-zit? Schrijft het met een gestrekte arm en het papier of schrift aan de zijkant van het tafeltje? Haakt het de voeten om de stoelpoten? Beweegt de mond of tong steeds mee als het schrijft of tekent? Of zit het nooit rechtop, maar altijd onderuitgezakt? Dan is de kans groot dat er nog primaire reflexen actief zijn.

Herken je een van deze dingen bij jouw kind of bij jezelf? Dan kan reflexintegratie op een eenvoudige maar zeer doeltreffende manier uitkomst bieden!